ความลับที่ไม่ลับอีกต่อไป

มีเรื่องสมัยเมื่อวัยกระเตาะมาเล่าคะ และขอบอกว่าไม่เคยเล่าให้ใครฟังมาก่อนในชีวิตเลย เก็บเป็นความลับมาตลอดเกือบ 30 ปีได้...

เป็นเรื่องความอยากรู้ อยากเห็น อยากลองของเด็กๆ นะคะ เวลาเห็นผู้ใหญ่ทำอะไรก็มักจะอยากทำตาม ซึ่งสมัยนั้นน่าจะประมาณ 7-8 ขวบได้ ตลอดเวลาจะเห็นพ่อมวนใบจาก  และใส่ยาเส้นลงไปตรงกลา่ง แล้วก็ม้วนให้เป็นแท่งยาวๆ หลังจากนั้นก็จุดสูบสบายใจ ควันฉุยนั่นแหละคะ เคยนึกสงสัยว่าทำไมพ่อต้องดูดทุกวัน รสชาติมันจะเป็นอย่างไรน๊า อร่อยมั้ย??

จนวันนึง สมัยนั้นพ่อทำบ่อเลี้ยงปลา และรับจ้างทั่วไปนะแหละคะ ต้องออกไปทำงานนอกบ้าน และต้องหอบหิ้วน้องออกไปด้วย สบโอกาสเราแล้วหละ ก็ดำเนินภารกิจที่พ่อเคยทำนั่นแหละคะ พอได้สูบครั้งแรกรสชาติมันปะแล่มๆ เปรี้ยวนิดๆ รสชาติแปลกๆ แต่ก็อร่อยดีแฮะ  ชักติดใจ(คิดในใจ ณ.ตอนนั้น) และหลังจากนั้นมา จำได้ว่าแอบลักขโมยดูดอีก 2-3 ครั้ง  และก็ไม่กล้าขโมยดูดอีกเลย เนื่องจากว่าพ่อคงแอบสงสัย บอกว่าถ้าจับได้จะตีให้ตาย หุหุ เลยไม่อยากเสี่ยง แต่ก็เป็นผลดีกับตัวเราเองคะที่ไม่เผลอไปติดบุหรี่เข้า จนทุกวันนี้เป็นโรคภูมิแพ้คะ เวลาได้กลิ่นบุหรี่จะจามทันที (ไม่รู้เวรกรรมตามสนองหรือป่าว หุหุ)

และแอบสงสัยมาจนทุกวันนี้ ว่าทำไมปากบนช้านถึงได้ดำ และปากล่างยังแดงอยู่ หรือเป็นเพราะว่าเมื่อครั้งวัยเยาว์ที่แอบดูดใบจากหนอ??

ก็เก็บเป็นข้อสงสัยต่อไป หุหุ

นี่เป็นเรื่องเล่าเล็กๆ น้อยๆ ขำๆ ที่ไม่อยากเก็บไว้กับตัวไปจนตาย และจะบอกว่าของบางสิ่งบางอย่าง เราแค่เพียงได้ลองให้รู้ และให้รู้ัตัวเองเสมอว่ากำลังทำอะไรอยู่ อะไรผิดอะไรถูก เราสามารถแยะแยะได้คะ และได้เติบโตมาจนถึงทุกวันนี้เป็นคนดี มีหน้าที่การงานที่ดี มีครอบครัวที่ดี เพราะคำสอนของพ่อแม่ที่เคารพคะ ^_^